Het boek van Lale Gül heeft artikel 23, lid 6 en 7 van de Grondwet en de uitwerking ervan in andere wetgeving opnieuw geproblematiseerd. Haar zusje gaat nu naar een islamitische school en gelukkig kon zij wel naar een gewone basisschool (en de bieb). De verkiezingsuitslag geeft nu de mogelijkheid de Schoolstrijd te winnen.
inwoners in Nederland die zich zorgen maken over religie in het onderwijs
bijzonder onderwijs op te heffen en alle scholen dezelfde eisen op te leggen met een nationaal seculier curriculum zonder dat de school religie mag toevoegen.
Een nieuwe islamitische middelbare school in de regio Haarlem wil meisjes en jongens gescheiden in de klas laten zitten. Ook krijgen de leerlingen geen seksuele voorlichting en homoleerlingen mogen zich wel aanmelden maar ’de islam keurt homoseksualiteit af’.
(...) lees verder
In een analyse in dagblad Trouw wordt godsdienstpsycholoog Joke van Saane geciteerd:
"Afschaffen van die bijzondere scholen lost volgens Van Saane – lid van de raad van toezicht van een Apeldoornse koepel van openbare en christelijke scholen – niks op. Dan komen er naast de Koranscholen Bijbelscholen, verwacht ze, en daar heeft de overheid in de huidige wetgeving nauwelijks toezicht op."
Maar daartegenover ziet religiewetenschapper Renée Wagenvoord wel voordelen van een openbare school:
"zoals ook Lale Gül die benoemt in haar boek.
Gül schrijft dat ze blij was dat ze op haar openbare school met kinderen in de klas zat met een heel andere achtergrond. Ze vindt dat ze het daarmee beter heeft getroffen dan haar jongere zusje. Dat zit op een islamitische school, met kinderen die islamitisch worden opgevoed."
Een openbare school voor iedereen, met les in levensovertuigingen, zou kinderen meer aansluiting geven bij de samenleving, overweegt de wetenschapper.
Dit is de Dag, EO: "Het veelbesproken boek van schrijfster Lale Gül, Ik ga leven, over het streng-islamitische milieu waarin ze is opgegroeid, heeft veel stof doen opwaaien afgelopen dagen. Voor journaliste en schrijfster Ronit Palache werd dit verhaal de aanleiding om de onderwijsvrijheid in Nederland opnieuw ter discussie te stellen.
Als het aan Palache ligt wordt artikel 23 - waar vrijheid van onderwijs wordt gewaarborgd - afgeschaft. Willem de Potter, onderwijsbestuurder van reformatorische scholen is het hiermee oneens en ziet deze keuzevrijheid juist als een groot goed."
Het argument van Ronit Polache is dat kinderen hun wereldbeeld baseren op drie pijlers: ouders, kerk/synagoge/moskee en school. Zelfs als je via een scherm toegang hebt met 'de buitenwereld' verandert dat de norm van de eigen gemeenschap, de mensen om je heen, niet. Minstens een van die pijlers moet een luik op de wereld geven. In haar geval waren dat alleen haar ouders tot op zekere hoogte, toch realiseerde ze zich later wat haar ontzegd is en dat bleef doorwerken.
De woordvoerder van de reformatorische scholen geeft als weerwoord dat er ook af en toe iemand van buiten komt vertellen, bijvoorbeeld over de islam, en dat kinderen via internet goed weten wat er in de wereld speelt